We hadden vandaag een WFD dag in Zuidlaren, het was weer een ouderwets gezellige dag met een aantal interessante sprekers.
De eerste spreker was Eric van der Belt de directeur van het Drents Landschap.
Drenthe bestaat uit een dekzandlandschap. Hij legt uit hoe het beheer van het heide landschap zich door de jaren heeft ontwikkeld. In de jaren '70 was het heidelandschap veranderd in een grasvlakte waar het pijpenstrootje welig tierde, dit kwam vooral door de goede afwatering en de bemesting wat door de lucht aangevoerd werd. Om de heide weer terug te krijgen werd het terrein afgebrand in de hoop dat de heide weer terug kwam. Maar door dit branden kwam er bijvoorbeeld as vrij, dus mineralen wat weer zorgde voor bemesting van het heide landschap, wat dus averechts werkte. Heide bestaat bij de gratie van schrale grond, afplaggen en afvoeren. Door deze verkeerde manier van beheren kwam er veel smele voor en molinia, molinia zit na september weinig of geen voeding meer in.
Vanaf de begin jaren '80 kwam er een ommekeer in het beheer van de heide, vanaf die tijd werd er besloten om de heide af te plaggen en af te voeren en door begrazing het landschap open te houden.
Door het beheer met koeien op het Doldersumse veld werd in het begin veel van de beenbreek opgevreten, hier ontstond veel verontwaardiging over, later kwam de beenbreek massaal terug, de koeien keken wel twee keer uit om daar te gaan grazen, beenbreek doet, als ze massaal groet, de naam eer aan.
Wat ook weer voorkomt in het heidelandschap is de Klokjesgentiaan.
zaterdag 19 februari 2011
zondag 9 januari 2011
Weekendje Florence 3 okt. 2010
Weekend Florence
Wij, Willem, Henk en Gerrit, hebben al maanden geleden afgesproken dat we Florence wilden gaan zien. Vandaag is het dan zover, vrijdag 1 oktober 2010 vertrekken we om 7.30 uur per auto naar het vliegveld “Weeze” IN Duitsland. Vandaar gaan we met het vliegtuig verder naar Bologna. Willem heeft dit expres zo geboekt om per trein door het Toscaanse land naar Florence te gaan. Dit pakt helaas heel anders uit dan we hadden gedacht. Na anderhalf uur vliegen waren we om 12.35 uur geland.
Dan hadden we dus de hele middag nog om van ons treinreisje te genieten zou je denken, maar na bijna gerold te zijn (Willem weer) door een zigeunerwijf moest Henk bijna een uur in de rij staan voor een kaartje, waar we ’s avonds om 19.30 uur pas op konden reizen met de hoge snelheidstrein.
Door de slechte communicatie misten we dat snelheidsmonster, en kwamen een half uurtje later met € 24,= boete in de volgende h.s.t. naar florence terecht.
We hebben we l even gemekkerd over de Italiaanse manier van reisschema aanduiding, maar van onze kant lag er natuurlijk dat struikelblok de taalbarrière.
Afijn om 20.30 uur kwamen we aan in Florence. Eerst zijn we naar het hotel gegaan on in te checken en onze tassen te lozen. We hebben ons wat opgefrist en zijn daarna de stad ingegaan om wat te eten en een eerste verkenning. Het is een prachtige avond en na het eten slenteren we richting het stadscentrum. We komen op een verlaten Domplein. De gevel is verlicht van de mooiste kerk die ik ooit gezien heb. Wat op zo’n moment door je heen gaat is moeilijk te beschrijven, ik ga het niet eens proberen. Maar dit durf ik wel te noemen, de diepe eerbied en het respect voor de makers en de bedenkers van deze immense kerk.
Wat hebben we hiervan genoten, en gelijk al de eerste avond, ja geweldig.
We gaan een glas wijn drinken op een terras in de schaduw van de dom en vallen onder het genot van deze drank van de ene verbazing in de andere. Door steeds weer nieuwe details te ontdekken. Dan ging het weer over de kleur van de steen wat er was gebruikt, dan weer over de vorm van de zuilen, en ga zo maar door. Misschien wat laat aangekomen maar dit vergoed alles. We gaan terug naar het hotel, slapen en morgen gezond weer op, dat moet zijn om 7.00 uur.
02-03
En dat is gelukt, 7 uur appel. Ontbijt, meusly een eitje, toast, nou nou het mag er zijn. En nu maar vlug de straat op, vandaag ligt het in de planning om het Uffizi museum te bezoeken, Willem heft al vooraf kaarten geboekt want soms zijn er hele rijen wachtende mensen, hoe dan ook om 9.00 uur zijn we binnen en dan begint het.
Op de tweede verdieping schilderijen en nog eens schilderijen, alle beroemdheden bij elkaar, Cimabeu, Michelangelo, Bothcelli, Chirlandaio en nog veel meer Italiaanse meesters.
Maar ook Duitse, Vlaamse en Nederlandse meesters ontbreken hier niet.
Na verloop van tijd voel je gewoon dat je vol zit, dan moet je stoppen want je neemt niet meer op. Veel mensen zijn hier al we gekomen met een overdosis aan cultuur wat je min of meer ziek maakt.
Daar zijn wij te nuchter voor, wij gaan naar buiten in de zon.
Citysightseeing, de rode route, deze bus met open bovenverdieping laat ons de de stad maar ook het heuvellandschap buiten de stad zien. Het verste eindpunt is een klein plaatsje waarvan ik de naam vergeten ben. Van hieraf hebben we alle kans om mooie plaatjes te schieten wat we dan ook gretig doen. We krijgen een kwartier om rond te neuzen, daarna gaan we weer richting de stad. Toch is zo’n bus de mannier om een beeld van de omgeving te krijgen , we laten ons afzetten bij een andere halte dan waar we zijn opgestapt en lopen terug naar de binnenstad.
In de namiddag gaan we de klokkentoren van de Dom beklimmen, even puffen dat wel maar je hebt dan ook een uitzicht.
Je staat 84 meter hoog over de stad uit te kijken, echt prachtig, na onze afdaling hebben we een tong als een lap leer. We gaan fijn even een glas koud bronwater drinken .
In ons hotel gaan we ons wat wassen en nemen een moment van rust.
’s Avonds gaan we naar de Ponte Vecchio, een brug over de Arno, maar dan volgebouwd met kleine winkeltjes. In lang vervlogen tijden was deze brug het domein van de slagers van Florence. Maar toen het stadsbestuur verhuisde van de Pallazzo Vecchio naar het Pallazo Pitti was het voor de slagers einde verhaal, de stank die ze verspreiden as hun noodlottig geworden.
Het Palazzo Pitti ligt namelijk veel dichter bij de brug dan het oude Paleis.
Op deze eeuwenoude brug is een moderne gitarist bezig de mensen te vermaken. En naar het geld te oordelen wat in zijn gitaarkoffer ligt lukt hem dat aardig. In een druk straatje in het verlengde van de brug strijken we even neer voor een versnapering , ja man je wordt hartstikke moe van dat geslenter. En je krijgt er ook nog een droge mond van.
Op de terugweg krijgen we een klassieke gitarist te horen. Hij zit vlak naast het everzwijn , welke je voor de tweede keer naar Florence moet lokken, en speelt de sterren van de hemel.
Na een poosje wordt hij wreed onderbroken door een hard tromgeroffel en schelle blaasmuziek, onze Segovia geeft het op.
Wij lopen verder en belanden op een plein waar die schelle blazers een show wggeven die er mag zijn. Heel ritmisch en muzikaal gespeeld, de mensen deinen allemaal mee, en dat nog zo laat op de avond, een prachtige dagafsluiting.
03-10.
Om 8 uur ontbijt, vandaag hoeven we ons niet zo druk te maken , de Capella di Medici gaan pas om 9.30 uur open. In deze ruimte is eingelijk alles te zien wat je over deze familie zou willen weten, de ruimte waar je binnenkomt in ingericht als informatie centrum.
Op de eerste verdieping dan de Cappela de Principi met zin overdadige schoonheid. Wat hier gemaakt is van steen, want daaruit bestaat wel 70% van wat je hier ziet, dat is ongelofelijk. In de kapel steen de grafkisten van 6 belangrijke mensen uit de Medici familie, 3 Cosimo’s, 2 Ferdinando’s en 1 Francesco.
Wat je op een hoogte van 3 meter ziet aan inlegwerk alleen al doet je in stomme verbazing staan. Er staan grote wanden door deze kapel op de restauratie een beetje te verbloemen, wat erg jammer is, het neemt de harmonie der dingen weg. Maar ondanks dat blijft er heel veel te bewonderen. Meesters waren het die dit gemaakt en hebben bedacht. Alles uit marmer, halfedel- en edelsteen. En dan nog het plafond met z’n prachtige schilderingen met een zeskantig raam in het midden, wat weer voor voldoende licht zorgt in dit immens hoge gebouw.
De vorsten staan op hun eigen grafkisten levensgroot gebeeldhouwd naar de bezoekers te staren. Toen wij er op bezoek waren ontbraken er trouwens een aantal. Ja bij de dokter voor lichtte kwetsuren neem ik aan. Maar goed, na verloop van de tijd zullen deze surrogaat vorsten hun plaats wel weer innemen. Na ons helemaal vergaapt te hebben aan dit pronkstuk belanden we in de kapel met de graftomben van Giuliano en Lorenzo de Medici.
Hier roept het witte marmer van de beelden die Michalangelo gemaakt heeft z’n sirene stemming op dat je het wel moet raken. De nacht en de dag aan de ene kant , de avondstond en de dagenraad aan de andere kant, dit alleen is al een bezoek aan Florence waard.
Wij zijn, denk ik, bevoorrechte mensen dat we dit met eigen ogen hebben mogen aanschouwen.
Na de kapellen is het tijd voor de tweede citysightseeing-bus. Nu gaan we de stad en omgeving aan de overkant van de Arono bekijken. Wel mooie uitzichten op de stad maar minder dan de vorige dag
. Ja zo’n buskaart koop je en dat zijn dan twee routes, niets aan te doen. We laten ons afzetten dicht bij het station om een treinkaartje te kopen voor de terugreis naar Bologna. Als we op het station komen slaat ons de schrik om het hart, het is er weer stervend druk met die kleine Italiaanse druktemakers en wat er dan nog aan buitenlands talent tussendoor scharrelt. Een normaal mens krijgt het er Spaans benauwd van, Willem wint intussen informatie in op een klein kantoortje op het perron en komt naar lang wachten toch gewaar hoe we moeten reizen, hogesnelheidstrein? Ja natuurlijk dat dan wel weer. Maar dat is voor later zorg.
Eerst gaan we nog een kerk bezoeken, het is tenslotte zondag en katholiek zijn we niet, dus wat let ons. Het wordt de Santa Maria Novelle. Een prachtige kerk met veel schilderwerk, als je de zoldering met z’n rondingen bekijkt dan snap je niet hoe ze die verhoudingen zo goed hebben weten te houden in al die voorstellingen, honderd is er maar een.
Alles is even ernstig en religieus van aard en inslag. De kunstenaars moeten diep gelovig zijn geweest anders had het nooit die uitstraling kunnen krijgen dat het nu heeft.
Een ding wil ik nog even, dat was een beetje minder van kwaliteit. Ze hadden nl en kerststalletje in elkaar geknutseld met Maria en Jozef, en os en een ezel en met het kindeke Jezus wat in verhouding met de rest veel te fors gebouwd was. Eigenlijk leek het belachelijk en wat nog het meest hilarische was, dat was het gleufje in het kozijnhout met het opschrift ‘offerte’. Het draait altijd om geld, mag ik barsten als het niet waar is!
We verlaten het Godshuis. Inmiddels is het tijd geworden om onze bagage te halen bij ons hotel. Om 16.00 uur pakken we de hoge snelheidstrein naar Bologna. Wat gaan die dingen toch hard, echt waar! Het begint me te suizen in m’n oren. In minder dan een half uur zijn we op onze bestemming. Als we uit de trein stappen besluiten we om een taxi te nemen naar ons hotel. Voor de laatste nacht heeft Willem een hotel in Bologna geboekt, wat redelijk dicht bij het vliegveld ligt. Deze laatste avond gebruiken we om rustig te gaan dineren en om te discussiëren. De druk is er af, want alles te zien dat lukt natuurlijk nooit. Toch is een mens altijd bezig dat na te jagen. We hebben het denk ik wel redelijk bij het walletje gelaten, maar toch zijn we alle drie moe. Na ons laatste Italiaanse wijntje in de serre van ons hotel, begeven wij ons ter ruste (nou, hoe heb ik dat gezegd)
04-10
Om 06.00 uur loopt Henk’s telefoonwekker af. En dan dringt al gelijk tot je door; de droom is voorbij! Vlug wassen een aankleden en naar de ontbijtzaal. Wij zijn de eersten. Maar dat belet ons niet om het lekker te laten smaken. Een eigenwijze sinaasappelpers snijdt twee sinaasappelen door midden en perst ze uit, voor je goed en wel met je ogen kan knipperen. En lekker! Dat brengt je meteen alweer in een betere stemming. Niet dat we chagrijnig hoor, maar al zo vroeg je bezien moeten pakken, ja, daar moet je even inkomen. Afijn, alles loopt gesmeerd. Taxi om 07.30 uur, precies op tijd, rijdt ons als een wervelwind vlak voor de deur van de hal. Op een bepaald moment gaat de poort dicht en vertrekken ze, met of zonder passagiers uit Drenthe! Dus, echt op tijd op het vliegveld zijn was de boodschap. We haalden het ruimschoots en hadden een voorspoedige terugreis. Op de snelweg hebben we overlegt om Piri-Piri (Lichtmis) te gaan eten als echte afsluiting van een onvergetelijke weekend.
Rest mij nog mijn twee reisgenoten te bedanken, de één voor het correct op orde hebben van de financiële zaken. De ander voor zijn prachtig geplande zaken als hotels, vliegreis en de musea. Geweldig, inéén woord!
G. K.
(dit verslag is door een vriend van mij geschreven, daarom kon ik het pas zo laat op m'n blog krijgen)
Wij, Willem, Henk en Gerrit, hebben al maanden geleden afgesproken dat we Florence wilden gaan zien. Vandaag is het dan zover, vrijdag 1 oktober 2010 vertrekken we om 7.30 uur per auto naar het vliegveld “Weeze” IN Duitsland. Vandaar gaan we met het vliegtuig verder naar Bologna. Willem heeft dit expres zo geboekt om per trein door het Toscaanse land naar Florence te gaan. Dit pakt helaas heel anders uit dan we hadden gedacht. Na anderhalf uur vliegen waren we om 12.35 uur geland.
Dan hadden we dus de hele middag nog om van ons treinreisje te genieten zou je denken, maar na bijna gerold te zijn (Willem weer) door een zigeunerwijf moest Henk bijna een uur in de rij staan voor een kaartje, waar we ’s avonds om 19.30 uur pas op konden reizen met de hoge snelheidstrein.
Door de slechte communicatie misten we dat snelheidsmonster, en kwamen een half uurtje later met € 24,= boete in de volgende h.s.t. naar florence terecht.
We hebben we l even gemekkerd over de Italiaanse manier van reisschema aanduiding, maar van onze kant lag er natuurlijk dat struikelblok de taalbarrière.
Afijn om 20.30 uur kwamen we aan in Florence. Eerst zijn we naar het hotel gegaan on in te checken en onze tassen te lozen. We hebben ons wat opgefrist en zijn daarna de stad ingegaan om wat te eten en een eerste verkenning. Het is een prachtige avond en na het eten slenteren we richting het stadscentrum. We komen op een verlaten Domplein. De gevel is verlicht van de mooiste kerk die ik ooit gezien heb. Wat op zo’n moment door je heen gaat is moeilijk te beschrijven, ik ga het niet eens proberen. Maar dit durf ik wel te noemen, de diepe eerbied en het respect voor de makers en de bedenkers van deze immense kerk.
Wat hebben we hiervan genoten, en gelijk al de eerste avond, ja geweldig.
We gaan een glas wijn drinken op een terras in de schaduw van de dom en vallen onder het genot van deze drank van de ene verbazing in de andere. Door steeds weer nieuwe details te ontdekken. Dan ging het weer over de kleur van de steen wat er was gebruikt, dan weer over de vorm van de zuilen, en ga zo maar door. Misschien wat laat aangekomen maar dit vergoed alles. We gaan terug naar het hotel, slapen en morgen gezond weer op, dat moet zijn om 7.00 uur.
02-03
En dat is gelukt, 7 uur appel. Ontbijt, meusly een eitje, toast, nou nou het mag er zijn. En nu maar vlug de straat op, vandaag ligt het in de planning om het Uffizi museum te bezoeken, Willem heft al vooraf kaarten geboekt want soms zijn er hele rijen wachtende mensen, hoe dan ook om 9.00 uur zijn we binnen en dan begint het.
Op de tweede verdieping schilderijen en nog eens schilderijen, alle beroemdheden bij elkaar, Cimabeu, Michelangelo, Bothcelli, Chirlandaio en nog veel meer Italiaanse meesters.
Maar ook Duitse, Vlaamse en Nederlandse meesters ontbreken hier niet.
Na verloop van tijd voel je gewoon dat je vol zit, dan moet je stoppen want je neemt niet meer op. Veel mensen zijn hier al we gekomen met een overdosis aan cultuur wat je min of meer ziek maakt.
Daar zijn wij te nuchter voor, wij gaan naar buiten in de zon.
Citysightseeing, de rode route, deze bus met open bovenverdieping laat ons de de stad maar ook het heuvellandschap buiten de stad zien. Het verste eindpunt is een klein plaatsje waarvan ik de naam vergeten ben. Van hieraf hebben we alle kans om mooie plaatjes te schieten wat we dan ook gretig doen. We krijgen een kwartier om rond te neuzen, daarna gaan we weer richting de stad. Toch is zo’n bus de mannier om een beeld van de omgeving te krijgen , we laten ons afzetten bij een andere halte dan waar we zijn opgestapt en lopen terug naar de binnenstad.
In de namiddag gaan we de klokkentoren van de Dom beklimmen, even puffen dat wel maar je hebt dan ook een uitzicht.
Je staat 84 meter hoog over de stad uit te kijken, echt prachtig, na onze afdaling hebben we een tong als een lap leer. We gaan fijn even een glas koud bronwater drinken .
In ons hotel gaan we ons wat wassen en nemen een moment van rust.
’s Avonds gaan we naar de Ponte Vecchio, een brug over de Arno, maar dan volgebouwd met kleine winkeltjes. In lang vervlogen tijden was deze brug het domein van de slagers van Florence. Maar toen het stadsbestuur verhuisde van de Pallazzo Vecchio naar het Pallazo Pitti was het voor de slagers einde verhaal, de stank die ze verspreiden as hun noodlottig geworden.
Het Palazzo Pitti ligt namelijk veel dichter bij de brug dan het oude Paleis.
Op deze eeuwenoude brug is een moderne gitarist bezig de mensen te vermaken. En naar het geld te oordelen wat in zijn gitaarkoffer ligt lukt hem dat aardig. In een druk straatje in het verlengde van de brug strijken we even neer voor een versnapering , ja man je wordt hartstikke moe van dat geslenter. En je krijgt er ook nog een droge mond van.
Op de terugweg krijgen we een klassieke gitarist te horen. Hij zit vlak naast het everzwijn , welke je voor de tweede keer naar Florence moet lokken, en speelt de sterren van de hemel.
Na een poosje wordt hij wreed onderbroken door een hard tromgeroffel en schelle blaasmuziek, onze Segovia geeft het op.
Wij lopen verder en belanden op een plein waar die schelle blazers een show wggeven die er mag zijn. Heel ritmisch en muzikaal gespeeld, de mensen deinen allemaal mee, en dat nog zo laat op de avond, een prachtige dagafsluiting.
03-10.
Om 8 uur ontbijt, vandaag hoeven we ons niet zo druk te maken , de Capella di Medici gaan pas om 9.30 uur open. In deze ruimte is eingelijk alles te zien wat je over deze familie zou willen weten, de ruimte waar je binnenkomt in ingericht als informatie centrum.
Op de eerste verdieping dan de Cappela de Principi met zin overdadige schoonheid. Wat hier gemaakt is van steen, want daaruit bestaat wel 70% van wat je hier ziet, dat is ongelofelijk. In de kapel steen de grafkisten van 6 belangrijke mensen uit de Medici familie, 3 Cosimo’s, 2 Ferdinando’s en 1 Francesco.
Wat je op een hoogte van 3 meter ziet aan inlegwerk alleen al doet je in stomme verbazing staan. Er staan grote wanden door deze kapel op de restauratie een beetje te verbloemen, wat erg jammer is, het neemt de harmonie der dingen weg. Maar ondanks dat blijft er heel veel te bewonderen. Meesters waren het die dit gemaakt en hebben bedacht. Alles uit marmer, halfedel- en edelsteen. En dan nog het plafond met z’n prachtige schilderingen met een zeskantig raam in het midden, wat weer voor voldoende licht zorgt in dit immens hoge gebouw.
De vorsten staan op hun eigen grafkisten levensgroot gebeeldhouwd naar de bezoekers te staren. Toen wij er op bezoek waren ontbraken er trouwens een aantal. Ja bij de dokter voor lichtte kwetsuren neem ik aan. Maar goed, na verloop van de tijd zullen deze surrogaat vorsten hun plaats wel weer innemen. Na ons helemaal vergaapt te hebben aan dit pronkstuk belanden we in de kapel met de graftomben van Giuliano en Lorenzo de Medici.
Hier roept het witte marmer van de beelden die Michalangelo gemaakt heeft z’n sirene stemming op dat je het wel moet raken. De nacht en de dag aan de ene kant , de avondstond en de dagenraad aan de andere kant, dit alleen is al een bezoek aan Florence waard.
Wij zijn, denk ik, bevoorrechte mensen dat we dit met eigen ogen hebben mogen aanschouwen.
Na de kapellen is het tijd voor de tweede citysightseeing-bus. Nu gaan we de stad en omgeving aan de overkant van de Arono bekijken. Wel mooie uitzichten op de stad maar minder dan de vorige dag
. Ja zo’n buskaart koop je en dat zijn dan twee routes, niets aan te doen. We laten ons afzetten dicht bij het station om een treinkaartje te kopen voor de terugreis naar Bologna. Als we op het station komen slaat ons de schrik om het hart, het is er weer stervend druk met die kleine Italiaanse druktemakers en wat er dan nog aan buitenlands talent tussendoor scharrelt. Een normaal mens krijgt het er Spaans benauwd van, Willem wint intussen informatie in op een klein kantoortje op het perron en komt naar lang wachten toch gewaar hoe we moeten reizen, hogesnelheidstrein? Ja natuurlijk dat dan wel weer. Maar dat is voor later zorg.
Eerst gaan we nog een kerk bezoeken, het is tenslotte zondag en katholiek zijn we niet, dus wat let ons. Het wordt de Santa Maria Novelle. Een prachtige kerk met veel schilderwerk, als je de zoldering met z’n rondingen bekijkt dan snap je niet hoe ze die verhoudingen zo goed hebben weten te houden in al die voorstellingen, honderd is er maar een.
Alles is even ernstig en religieus van aard en inslag. De kunstenaars moeten diep gelovig zijn geweest anders had het nooit die uitstraling kunnen krijgen dat het nu heeft.
Een ding wil ik nog even, dat was een beetje minder van kwaliteit. Ze hadden nl en kerststalletje in elkaar geknutseld met Maria en Jozef, en os en een ezel en met het kindeke Jezus wat in verhouding met de rest veel te fors gebouwd was. Eigenlijk leek het belachelijk en wat nog het meest hilarische was, dat was het gleufje in het kozijnhout met het opschrift ‘offerte’. Het draait altijd om geld, mag ik barsten als het niet waar is!
We verlaten het Godshuis. Inmiddels is het tijd geworden om onze bagage te halen bij ons hotel. Om 16.00 uur pakken we de hoge snelheidstrein naar Bologna. Wat gaan die dingen toch hard, echt waar! Het begint me te suizen in m’n oren. In minder dan een half uur zijn we op onze bestemming. Als we uit de trein stappen besluiten we om een taxi te nemen naar ons hotel. Voor de laatste nacht heeft Willem een hotel in Bologna geboekt, wat redelijk dicht bij het vliegveld ligt. Deze laatste avond gebruiken we om rustig te gaan dineren en om te discussiëren. De druk is er af, want alles te zien dat lukt natuurlijk nooit. Toch is een mens altijd bezig dat na te jagen. We hebben het denk ik wel redelijk bij het walletje gelaten, maar toch zijn we alle drie moe. Na ons laatste Italiaanse wijntje in de serre van ons hotel, begeven wij ons ter ruste (nou, hoe heb ik dat gezegd)
04-10
Om 06.00 uur loopt Henk’s telefoonwekker af. En dan dringt al gelijk tot je door; de droom is voorbij! Vlug wassen een aankleden en naar de ontbijtzaal. Wij zijn de eersten. Maar dat belet ons niet om het lekker te laten smaken. Een eigenwijze sinaasappelpers snijdt twee sinaasappelen door midden en perst ze uit, voor je goed en wel met je ogen kan knipperen. En lekker! Dat brengt je meteen alweer in een betere stemming. Niet dat we chagrijnig hoor, maar al zo vroeg je bezien moeten pakken, ja, daar moet je even inkomen. Afijn, alles loopt gesmeerd. Taxi om 07.30 uur, precies op tijd, rijdt ons als een wervelwind vlak voor de deur van de hal. Op een bepaald moment gaat de poort dicht en vertrekken ze, met of zonder passagiers uit Drenthe! Dus, echt op tijd op het vliegveld zijn was de boodschap. We haalden het ruimschoots en hadden een voorspoedige terugreis. Op de snelweg hebben we overlegt om Piri-Piri (Lichtmis) te gaan eten als echte afsluiting van een onvergetelijke weekend.
Rest mij nog mijn twee reisgenoten te bedanken, de één voor het correct op orde hebben van de financiële zaken. De ander voor zijn prachtig geplande zaken als hotels, vliegreis en de musea. Geweldig, inéén woord!
G. K.
(dit verslag is door een vriend van mij geschreven, daarom kon ik het pas zo laat op m'n blog krijgen)
Weekend Florence 3 okt. 2010
Weekend Florence
Wij, Willem, Henk en Gerrit, hebben al maanden geleden afgesproken dat we Florence wilden gaan zien. Vandaag is het dan zover, vrijdag 1 oktober 2010 vertrekken we om 7.30 uur per auto naar het vliegveld “Weeze” IN Duitsland. Vandaar gaan we met het vliegtuig verder naar Bologna. Willem heeft dit expres zo geboekt om per trein door het Toscaanse land naar Florence te gaan. Dit pakt helaas heel anders uit dan we hadden gedacht. Na anderhalf uur vliegen waren we om 12.35 uur geland.
Dan hadden we dus de hele middag nog om van ons treinreisje te genieten zou je denken, maar na bijna gerold te zijn (Willem weer) door een zigeunerwijf moest Henk bijna een uur in de rij staan voor een kaartje, waar we ’s avonds om 19.30 uur pas op konden reizen met de hoge snelheidstrein.
Door de slechte communicatie misten we dat snelheidsmonster, en kwamen een half uurtje later met € 24,= boete in de volgende h.s.t. naar florence terecht.
We hebben we l even gemekkerd over de Italiaanse manier van reisschema aanduiding, maar van onze kant lag er natuurlijk dat struikelblok de taalbarrière.
Afijn om 20.30 uur kwamen we aan in Florence. Eerst zijn we naar het hotel gegaan on in te checken en onze tassen te lozen. We hebben ons wat opgefrist en zijn daarna de stad ingegaan om wat te eten en een eerste verkenning. Het is een prachtige avond en na het eten slenteren we richting het stadscentrum. We komen op een verlaten Domplein. De gevel is verlicht van de mooiste kerk die ik ooit gezien heb. Wat op zo’n moment door je heen gaat is moeilijk te beschrijven, ik ga het niet eens proberen. Maar dit durf ik wel te noemen, de diepe eerbied en het respect voor de makers en de bedenkers van deze immense kerk.
Wat hebben we hiervan genoten, en gelijk al de eerste avond, ja geweldig.
We gaan een glas wijn drinken op een terras in de schaduw van de dom en vallen onder het genot van deze drank van de ene verbazing in de andere. Door steeds weer nieuwe details te ontdekken. Dan ging het weer over de kleur van de steen wat er was gebruikt, dan weer over de vorm van de zuilen, en ga zo maar door. Misschien wat laat aangekomen maar dit vergoed alles. We gaan terug naar het hotel, slapen en morgen gezond weer op, dat moet zijn om 7.00 uur.
02-03
En dat is gelukt, 7 uur appel. Ontbijt, meusly een eitje, toast, nou nou het mag er zijn. En nu maar vlug de straat op, vandaag ligt het in de planning om het Uffizi museum te bezoeken, Willem heft al vooraf kaarten geboekt want soms zijn er hele rijen wachtende mensen, hoe dan ook om 9.00 uur zijn we binnen en dan begint het.
Op de tweede verdieping schilderijen en nog eens schilderijen, alle beroemdheden bij elkaar, Cimabeu, Michelangelo, Bothcelli, Chirlandaio en nog veel meer Italiaanse meesters.
Maar ook Duitse, Vlaamse en Nederlandse meesters ontbreken hier niet.
Na verloop van tijd voel je gewoon dat je vol zit, dan moet je stoppen want je neemt niet meer op. Veel mensen zijn hier al we gekomen met een overdosis aan cultuur wat je min of meer ziek maakt.
Daar zijn wij te nuchter voor, wij gaan naar buiten in de zon.
Citysightseeing, de rode route, deze bus met open bovenverdieping laat ons de de stad maar ook het heuvellandschap buiten de stad zien. Het verste eindpunt is een klein plaatsje waarvan ik de naam vergeten ben. Van hieraf hebben we alle kans om mooie plaatjes te schieten wat we dan ook gretig doen. We krijgen een kwartier om rond te neuzen, daarna gaan we weer richting de stad. Toch is zo’n bus de mannier om een beeld van de omgeving te krijgen , we laten ons afzetten bij een andere halte dan waar we zijn opgestapt en lopen terug naar de binnenstad.
In de namiddag gaan we de klokkentoren van de Dom beklimmen, even puffen dat wel maar je hebt dan ook een uitzicht.
Je staat 84 meter hoog over de stad uit te kijken, echt prachtig, na onze afdaling hebben we een tong als een lap leer. We gaan fijn even een glas koud bronwater drinken .
In ons hotel gaan we ons wat wassen en nemen een moment van rust.
’s Avonds gaan we naar de Ponte Vecchio, een brug over de Arno, maar dan volgebouwd met kleine winkeltjes. In lang vervlogen tijden was deze brug het domein van de slagers van Florence. Maar toen het stadsbestuur verhuisde van de Pallazzo Vecchio naar het Pallazo Pitti was het voor de slagers einde verhaal, de stank die ze verspreiden as hun noodlottig geworden.
Het Palazzo Pitti ligt namelijk veel dichter bij de brug dan het oude Paleis.
Op deze eeuwenoude brug is een moderne gitarist bezig de mensen te vermaken. En naar het geld te oordelen wat in zijn gitaarkoffer ligt lukt hem dat aardig. In een druk straatje in het verlengde van de brug strijken we even neer voor een versnapering , ja man je wordt hartstikke moe van dat geslenter. En je krijgt er ook nog een droge mond van.
Op de terugweg krijgen we een klassieke gitarist te horen. Hij zit vlak naast het everzwijn , welke je voor de tweede keer naar Florence moet lokken, en speelt de sterren van de hemel.
Na een poosje wordt hij wreed onderbroken door een hard tromgeroffel en schelle blaasmuziek, onze Segovia geeft het op.
Wij lopen verder en belanden op een plein waar die schelle blazers een show wggeven die er mag zijn. Heel ritmisch en muzikaal gespeeld, de mensen deinen allemaal mee, en dat nog zo laat op de avond, een prachtige dagafsluiting.
03-10.
Om 8 uur ontbijt, vandaag hoeven we ons niet zo druk te maken , de Capella di Medici gaan pas om 9.30 uur open. In deze ruimte is eingelijk alles te zien wat je over deze familie zou willen weten, de ruimte waar je binnenkomt in ingericht als informatie centrum.
Op de eerste verdieping dan de Cappela de Principi met zin overdadige schoonheid. Wat hier gemaakt is van steen, want daaruit bestaat wel 70% van wat je hier ziet, dat is ongelofelijk. In de kapel steen de grafkisten van 6 belangrijke mensen uit de Medici familie, 3 Cosimo’s, 2 Ferdinando’s en 1 Francesco.
Wat je op een hoogte van 3 meter ziet aan inlegwerk alleen al doet je in stomme verbazing staan. Er staan grote wanden door deze kapel op de restauratie een beetje te verbloemen, wat erg jammer is, het neemt de harmonie der dingen weg. Maar ondanks dat blijft er heel veel te bewonderen. Meesters waren het die dit gemaakt en hebben bedacht. Alles uit marmer, halfedel- en edelsteen. En dan nog het plafond met z’n prachtige schilderingen met een zeskantig raam in het midden, wat weer voor voldoende licht zorgt in dit immens hoge gebouw.
De vorsten staan op hun eigen grafkisten levensgroot gebeeldhouwd naar de bezoekers te staren. Toen wij er op bezoek waren ontbraken er trouwens een aantal. Ja bij de dokter voor lichtte kwetsuren neem ik aan. Maar goed, na verloop van de tijd zullen deze surrogaat vorsten hun plaats wel weer innemen. Na ons helemaal vergaapt te hebben aan dit pronkstuk belanden we in de kapel met de graftomben van Giuliano en Lorenzo de Medici.
Hier roept het witte marmer van de beelden die Michalangelo gemaakt heeft z’n sirene stemming op dat je het wel moet raken. De nacht en de dag aan de ene kant , de avondstond en de dagenraad aan de andere kant, dit alleen is al een bezoek aan Florence waard.
Wij zijn, denk ik, bevoorrechte mensen dat we dit met eigen ogen hebben mogen aanschouwen.
Na de kapellen is het tijd voor de tweede citysightseeing-bus. Nu gaan we de stad en omgeving aan de overkant van de Arono bekijken. Wel mooie uitzichten op de stad maar minder dan de vorige dag
. Ja zo’n buskaart koop je en dat zijn dan twee routes, niets aan te doen. We laten ons afzetten dicht bij het station om een treinkaartje te kopen voor de terugreis naar Bologna. Als we op het station komen slaat ons de schrik om het hart, het is er weer stervend druk met die kleine Italiaanse druktemakers en wat er dan nog aan buitenlands talent tussendoor scharrelt. Een normaal mens krijgt het er Spaans benauwd van, Willem wint intussen informatie in op een klein kantoortje op het perron en komt naar lang wachten toch gewaar hoe we moeten reizen, hogesnelheidstrein? Ja natuurlijk dat dan wel weer. Maar dat is voor later zorg.
Eerst gaan we nog een kerk bezoeken, het is tenslotte zondag en katholiek zijn we niet, dus wat let ons. Het wordt de Santa Maria Novelle. Een prachtige kerk met veel schilderwerk, als je de zoldering met z’n rondingen bekijkt dan snap je niet hoe ze die verhoudingen zo goed hebben weten te houden in al die voorstellingen, honderd is er maar een.
Alles is even ernstig en religieus van aard en inslag. De kunstenaars moeten diep gelovig zijn geweest anders had het nooit die uitstraling kunnen krijgen dat het nu heeft.
Een ding wil ik nog even, dat was een beetje minder van kwaliteit. Ze hadden nl en kerststalletje in elkaar geknutseld met Maria en Jozef, en os en een ezel en met het kindeke Jezus wat in verhouding met de rest veel te fors gebouwd was. Eigenlijk leek het belachelijk en wat nog het meest hilarische was, dat was het gleufje in het kozijnhout met het opschrift ‘offerte’. Het draait altijd om geld, mag ik barsten als het niet waar is!
We verlaten het Godshuis. Inmiddels is het tijd geworden om onze bagage te halen bij ons hotel. Om 16.00 uur pakken we de hoge snelheidstrein naar Bologna. Wat gaan die dingen toch hard, echt waar! Het begint me te suizen in m’n oren. In minder dan een half uur zijn we op onze bestemming. Als we uit de trein stappen besluiten we om een taxi te nemen naar ons hotel. Voor de laatste nacht heeft Willem een hotel in Bologna geboekt, wat redelijk dicht bij het vliegveld ligt. Deze laatste avond gebruiken we om rustig te gaan dineren en om te discussiëren. De druk is er af, want alles te zien dat lukt natuurlijk nooit. Toch is een mens altijd bezig dat na te jagen. We hebben het denk ik wel redelijk bij het walletje gelaten, maar toch zijn we alle drie moe. Na ons laatste Italiaanse wijntje in de serre van ons hotel, begeven wij ons ter ruste (nou, hoe heb ik dat gezegd)
04-10
Om 06.00 uur loopt Henk’s telefoonwekker af. En dan dringt al gelijk tot je door; de droom is voorbij! Vlug wassen een aankleden en naar de ontbijtzaal. Wij zijn de eersten. Maar dat belet ons niet om het lekker te laten smaken. Een eigenwijze sinaasappelpers snijdt twee sinaasappelen door midden en perst ze uit, voor je goed en wel met je ogen kan knipperen. En lekker! Dat brengt je meteen alweer in een betere stemming. Niet dat we chagrijnig hoor, maar al zo vroeg je bezien moeten pakken, ja, daar moet je even inkomen. Afijn, alles loopt gesmeerd. Taxi om 07.30 uur, precies op tijd, rijdt ons als een wervelwind vlak voor de deur van de hal. Op een bepaald moment gaat de poort dicht en vertrekken ze, met of zonder passagiers uit Drenthe! Dus, echt op tijd op het vliegveld zijn was de boodschap. We haalden het ruimschoots en hadden een voorspoedige terugreis. Op de snelweg hebben we overlegt om Piri-Piri (Lichtmis) te gaan eten als echte afsluiting van een onvergetelijke weekend.
Rest mij nog mijn twee reisgenoten te bedanken, de één voor het correct op orde hebben van de financiële zaken. De ander voor zijn prachtig geplande zaken als hotels, vliegreis en de musea. Geweldig, inéén woord!
G. K.
Wij, Willem, Henk en Gerrit, hebben al maanden geleden afgesproken dat we Florence wilden gaan zien. Vandaag is het dan zover, vrijdag 1 oktober 2010 vertrekken we om 7.30 uur per auto naar het vliegveld “Weeze” IN Duitsland. Vandaar gaan we met het vliegtuig verder naar Bologna. Willem heeft dit expres zo geboekt om per trein door het Toscaanse land naar Florence te gaan. Dit pakt helaas heel anders uit dan we hadden gedacht. Na anderhalf uur vliegen waren we om 12.35 uur geland.
Dan hadden we dus de hele middag nog om van ons treinreisje te genieten zou je denken, maar na bijna gerold te zijn (Willem weer) door een zigeunerwijf moest Henk bijna een uur in de rij staan voor een kaartje, waar we ’s avonds om 19.30 uur pas op konden reizen met de hoge snelheidstrein.
Door de slechte communicatie misten we dat snelheidsmonster, en kwamen een half uurtje later met € 24,= boete in de volgende h.s.t. naar florence terecht.
We hebben we l even gemekkerd over de Italiaanse manier van reisschema aanduiding, maar van onze kant lag er natuurlijk dat struikelblok de taalbarrière.
Afijn om 20.30 uur kwamen we aan in Florence. Eerst zijn we naar het hotel gegaan on in te checken en onze tassen te lozen. We hebben ons wat opgefrist en zijn daarna de stad ingegaan om wat te eten en een eerste verkenning. Het is een prachtige avond en na het eten slenteren we richting het stadscentrum. We komen op een verlaten Domplein. De gevel is verlicht van de mooiste kerk die ik ooit gezien heb. Wat op zo’n moment door je heen gaat is moeilijk te beschrijven, ik ga het niet eens proberen. Maar dit durf ik wel te noemen, de diepe eerbied en het respect voor de makers en de bedenkers van deze immense kerk.
Wat hebben we hiervan genoten, en gelijk al de eerste avond, ja geweldig.
We gaan een glas wijn drinken op een terras in de schaduw van de dom en vallen onder het genot van deze drank van de ene verbazing in de andere. Door steeds weer nieuwe details te ontdekken. Dan ging het weer over de kleur van de steen wat er was gebruikt, dan weer over de vorm van de zuilen, en ga zo maar door. Misschien wat laat aangekomen maar dit vergoed alles. We gaan terug naar het hotel, slapen en morgen gezond weer op, dat moet zijn om 7.00 uur.
02-03
En dat is gelukt, 7 uur appel. Ontbijt, meusly een eitje, toast, nou nou het mag er zijn. En nu maar vlug de straat op, vandaag ligt het in de planning om het Uffizi museum te bezoeken, Willem heft al vooraf kaarten geboekt want soms zijn er hele rijen wachtende mensen, hoe dan ook om 9.00 uur zijn we binnen en dan begint het.
Op de tweede verdieping schilderijen en nog eens schilderijen, alle beroemdheden bij elkaar, Cimabeu, Michelangelo, Bothcelli, Chirlandaio en nog veel meer Italiaanse meesters.
Maar ook Duitse, Vlaamse en Nederlandse meesters ontbreken hier niet.
Na verloop van tijd voel je gewoon dat je vol zit, dan moet je stoppen want je neemt niet meer op. Veel mensen zijn hier al we gekomen met een overdosis aan cultuur wat je min of meer ziek maakt.
Daar zijn wij te nuchter voor, wij gaan naar buiten in de zon.
Citysightseeing, de rode route, deze bus met open bovenverdieping laat ons de de stad maar ook het heuvellandschap buiten de stad zien. Het verste eindpunt is een klein plaatsje waarvan ik de naam vergeten ben. Van hieraf hebben we alle kans om mooie plaatjes te schieten wat we dan ook gretig doen. We krijgen een kwartier om rond te neuzen, daarna gaan we weer richting de stad. Toch is zo’n bus de mannier om een beeld van de omgeving te krijgen , we laten ons afzetten bij een andere halte dan waar we zijn opgestapt en lopen terug naar de binnenstad.
In de namiddag gaan we de klokkentoren van de Dom beklimmen, even puffen dat wel maar je hebt dan ook een uitzicht.
Je staat 84 meter hoog over de stad uit te kijken, echt prachtig, na onze afdaling hebben we een tong als een lap leer. We gaan fijn even een glas koud bronwater drinken .
In ons hotel gaan we ons wat wassen en nemen een moment van rust.
’s Avonds gaan we naar de Ponte Vecchio, een brug over de Arno, maar dan volgebouwd met kleine winkeltjes. In lang vervlogen tijden was deze brug het domein van de slagers van Florence. Maar toen het stadsbestuur verhuisde van de Pallazzo Vecchio naar het Pallazo Pitti was het voor de slagers einde verhaal, de stank die ze verspreiden as hun noodlottig geworden.
Het Palazzo Pitti ligt namelijk veel dichter bij de brug dan het oude Paleis.
Op deze eeuwenoude brug is een moderne gitarist bezig de mensen te vermaken. En naar het geld te oordelen wat in zijn gitaarkoffer ligt lukt hem dat aardig. In een druk straatje in het verlengde van de brug strijken we even neer voor een versnapering , ja man je wordt hartstikke moe van dat geslenter. En je krijgt er ook nog een droge mond van.
Op de terugweg krijgen we een klassieke gitarist te horen. Hij zit vlak naast het everzwijn , welke je voor de tweede keer naar Florence moet lokken, en speelt de sterren van de hemel.
Na een poosje wordt hij wreed onderbroken door een hard tromgeroffel en schelle blaasmuziek, onze Segovia geeft het op.
Wij lopen verder en belanden op een plein waar die schelle blazers een show wggeven die er mag zijn. Heel ritmisch en muzikaal gespeeld, de mensen deinen allemaal mee, en dat nog zo laat op de avond, een prachtige dagafsluiting.
03-10.
Om 8 uur ontbijt, vandaag hoeven we ons niet zo druk te maken , de Capella di Medici gaan pas om 9.30 uur open. In deze ruimte is eingelijk alles te zien wat je over deze familie zou willen weten, de ruimte waar je binnenkomt in ingericht als informatie centrum.
Op de eerste verdieping dan de Cappela de Principi met zin overdadige schoonheid. Wat hier gemaakt is van steen, want daaruit bestaat wel 70% van wat je hier ziet, dat is ongelofelijk. In de kapel steen de grafkisten van 6 belangrijke mensen uit de Medici familie, 3 Cosimo’s, 2 Ferdinando’s en 1 Francesco.
Wat je op een hoogte van 3 meter ziet aan inlegwerk alleen al doet je in stomme verbazing staan. Er staan grote wanden door deze kapel op de restauratie een beetje te verbloemen, wat erg jammer is, het neemt de harmonie der dingen weg. Maar ondanks dat blijft er heel veel te bewonderen. Meesters waren het die dit gemaakt en hebben bedacht. Alles uit marmer, halfedel- en edelsteen. En dan nog het plafond met z’n prachtige schilderingen met een zeskantig raam in het midden, wat weer voor voldoende licht zorgt in dit immens hoge gebouw.
De vorsten staan op hun eigen grafkisten levensgroot gebeeldhouwd naar de bezoekers te staren. Toen wij er op bezoek waren ontbraken er trouwens een aantal. Ja bij de dokter voor lichtte kwetsuren neem ik aan. Maar goed, na verloop van de tijd zullen deze surrogaat vorsten hun plaats wel weer innemen. Na ons helemaal vergaapt te hebben aan dit pronkstuk belanden we in de kapel met de graftomben van Giuliano en Lorenzo de Medici.
Hier roept het witte marmer van de beelden die Michalangelo gemaakt heeft z’n sirene stemming op dat je het wel moet raken. De nacht en de dag aan de ene kant , de avondstond en de dagenraad aan de andere kant, dit alleen is al een bezoek aan Florence waard.
Wij zijn, denk ik, bevoorrechte mensen dat we dit met eigen ogen hebben mogen aanschouwen.
Na de kapellen is het tijd voor de tweede citysightseeing-bus. Nu gaan we de stad en omgeving aan de overkant van de Arono bekijken. Wel mooie uitzichten op de stad maar minder dan de vorige dag
. Ja zo’n buskaart koop je en dat zijn dan twee routes, niets aan te doen. We laten ons afzetten dicht bij het station om een treinkaartje te kopen voor de terugreis naar Bologna. Als we op het station komen slaat ons de schrik om het hart, het is er weer stervend druk met die kleine Italiaanse druktemakers en wat er dan nog aan buitenlands talent tussendoor scharrelt. Een normaal mens krijgt het er Spaans benauwd van, Willem wint intussen informatie in op een klein kantoortje op het perron en komt naar lang wachten toch gewaar hoe we moeten reizen, hogesnelheidstrein? Ja natuurlijk dat dan wel weer. Maar dat is voor later zorg.
Eerst gaan we nog een kerk bezoeken, het is tenslotte zondag en katholiek zijn we niet, dus wat let ons. Het wordt de Santa Maria Novelle. Een prachtige kerk met veel schilderwerk, als je de zoldering met z’n rondingen bekijkt dan snap je niet hoe ze die verhoudingen zo goed hebben weten te houden in al die voorstellingen, honderd is er maar een.
Alles is even ernstig en religieus van aard en inslag. De kunstenaars moeten diep gelovig zijn geweest anders had het nooit die uitstraling kunnen krijgen dat het nu heeft.
Een ding wil ik nog even, dat was een beetje minder van kwaliteit. Ze hadden nl en kerststalletje in elkaar geknutseld met Maria en Jozef, en os en een ezel en met het kindeke Jezus wat in verhouding met de rest veel te fors gebouwd was. Eigenlijk leek het belachelijk en wat nog het meest hilarische was, dat was het gleufje in het kozijnhout met het opschrift ‘offerte’. Het draait altijd om geld, mag ik barsten als het niet waar is!
We verlaten het Godshuis. Inmiddels is het tijd geworden om onze bagage te halen bij ons hotel. Om 16.00 uur pakken we de hoge snelheidstrein naar Bologna. Wat gaan die dingen toch hard, echt waar! Het begint me te suizen in m’n oren. In minder dan een half uur zijn we op onze bestemming. Als we uit de trein stappen besluiten we om een taxi te nemen naar ons hotel. Voor de laatste nacht heeft Willem een hotel in Bologna geboekt, wat redelijk dicht bij het vliegveld ligt. Deze laatste avond gebruiken we om rustig te gaan dineren en om te discussiëren. De druk is er af, want alles te zien dat lukt natuurlijk nooit. Toch is een mens altijd bezig dat na te jagen. We hebben het denk ik wel redelijk bij het walletje gelaten, maar toch zijn we alle drie moe. Na ons laatste Italiaanse wijntje in de serre van ons hotel, begeven wij ons ter ruste (nou, hoe heb ik dat gezegd)
04-10
Om 06.00 uur loopt Henk’s telefoonwekker af. En dan dringt al gelijk tot je door; de droom is voorbij! Vlug wassen een aankleden en naar de ontbijtzaal. Wij zijn de eersten. Maar dat belet ons niet om het lekker te laten smaken. Een eigenwijze sinaasappelpers snijdt twee sinaasappelen door midden en perst ze uit, voor je goed en wel met je ogen kan knipperen. En lekker! Dat brengt je meteen alweer in een betere stemming. Niet dat we chagrijnig hoor, maar al zo vroeg je bezien moeten pakken, ja, daar moet je even inkomen. Afijn, alles loopt gesmeerd. Taxi om 07.30 uur, precies op tijd, rijdt ons als een wervelwind vlak voor de deur van de hal. Op een bepaald moment gaat de poort dicht en vertrekken ze, met of zonder passagiers uit Drenthe! Dus, echt op tijd op het vliegveld zijn was de boodschap. We haalden het ruimschoots en hadden een voorspoedige terugreis. Op de snelweg hebben we overlegt om Piri-Piri (Lichtmis) te gaan eten als echte afsluiting van een onvergetelijke weekend.
Rest mij nog mijn twee reisgenoten te bedanken, de één voor het correct op orde hebben van de financiële zaken. De ander voor zijn prachtig geplande zaken als hotels, vliegreis en de musea. Geweldig, inéén woord!
G. K.
Beetje voorjaar
Vandaag gewandeld met de hondjes in het bos hier achter ons huis, het is prachtig maar koud weer. De zon schijnt volop maar wel een koude zuidwesten wind, de winterjas die ik gekocht heb bij de Welkoop komt nu goed van pas.
Aan de natuur kun je het al een beetje zien dat we de kortste dag gehad hebben, je hoort de boomkruiper al weer roepen. In het bosje achter Herrewijnen zat een hele groep houtduiven, een stukje verderop zat een groepje Geelgorzen te genieten van de zon, ze zagen er prachtig geel uit met die zon erop. Verder kun je overal de kleine veldkers zien groeien nu de sneeuw weg is, het voorjaar zit er aan te komen.
Aan de natuur kun je het al een beetje zien dat we de kortste dag gehad hebben, je hoort de boomkruiper al weer roepen. In het bosje achter Herrewijnen zat een hele groep houtduiven, een stukje verderop zat een groepje Geelgorzen te genieten van de zon, ze zagen er prachtig geel uit met die zon erop. Verder kun je overal de kleine veldkers zien groeien nu de sneeuw weg is, het voorjaar zit er aan te komen.
zondag 17 oktober 2010
Ziekenhuis
Afgelopen donderdag ben ik opgenomen in het ziekenhuis in Zwolle, de Isala kliniek de Weezelanden. Ik sta al bijna een jaar op de wachtlijst voor een behandeling die Ablatie genoemd wordt, dat is een behandeling waar ze bij de lies bij je naar binnen gaat on zo in het hart te kunnen komen voor onderzoek en behandeling. De opname was om 13.30 uur, we hebben behoorlijk lang gewacht, toen de verpleger mij ophaalde voor een intake gesprek hebben Geke en Eddy maar besloten om maar naar huis te gaan anders werd het allemaal wel behoorlijk laat. Dit was ook maar goed ook want voor dat ze klaar met mij waren waren we zo alweer 1,5 uur verder, hadden ze de hele tijd moeten wachten in het dagverblijf. Om 17.00 uur werd er eten gebracht, hierna kon ik lekker op bed gaan liggen en een beetje televisie kijken, lezen en wat rusten. Ik was inmiddels in slaap gevallen tot ik, tot mijn grote verbazing, wakker gemaakt werd door Geke en Gerwin, hadden ze toch nog de moeite genomen om op bezoek te komen, hartstikke gezellig en mooi was dat, we zin naar beneden gegaan in de kantine, daar hebben we een paar bakken koffie genomen. Om een uur of 8 zij ze naar huis gegaan, Geke had een behoorlijke koppijn. De werkelijke behandeling vond vrijdag plaats van 8.30 uur tot ca. 10.30 uur. Het viel allemaal hartstikke mee het vervelendste was wel om 4 uur achter elkaar stil te liggen op de rug, om 15.00 uur was het allemaal voorbij en kon ik weer redelijk mijn gang gaan. Geke en Gerwin waren al weer redelijk op tijd op bezoek, tussen het bezoek door werd het eten geserveerd, toen Elke en Wout omstreeks half 6 op bezoek kwamen zijn we richting het dagverblijf gegaan. Toen we daar zaten kwamen Eddy en Sigrid ook, Geke en Gerwin zijn weer naar huis gegaan , Geke had het 's avonds ook nog weer druk met de jeugdsoos. Tom is ook nog even lans geweest, vind het eigenlijk wel leuk al die aandacht.
Na het bezoek ben ik lekker op bed gaan liggen met een heerlijk foute film erop, een of andere transformer film. Ook mooi tijd gehad om de wereld draait door en Pauw en Witteman te zien, omstreeks 12.00 uur lekker gaan slapen.
Zaterdagochtend omstreeks 7.00 uur wakker, heerlijk ik kan vandaag weer naar huis, om 10.30 uur hebben Geke en Elke mij weer opgehaald.
Toen ik tuis kwam waren de honden helemaal hotel de botel, snel een klein stukje gewandeld met de hondjes, bij Tom rond, viel me wel een beetje tegen, was snel moe. Later even met Geke wezen winkelen. 's avonds hebben de kinderen hier allemaal gegeten.
Zondag ochtend ben ik naar Gerrit geweest, met hem gesproken over het weekend in Florence met z'n probleempjes, gelukkig denken Gerrit en ik er hetzelfde over, mooi weekend maar er zit een schaduwrandje aan.
Gerrit vroeg of we nog even naar de plas bij Meppen gaan kijken, samen zijn we er naar toe gereden. Veel vogels waren er niet maar wel vrij veel ganzen, zo zien we de Roodhalsgans, een heel bijzondere ontdekking want deze vogel zie je heel weinig in ons land. Verder nog Kolganzen en Rietganzen, heel mooi.
De Smienten zien er ook heel mooi uit, een mooie rode kop met een mooie gele rand op het voorhooft, schitterend.
Roodhalsgans
Kolgans, witte kol rond de snavel.
Kleine rietgans, roze poten en een zwart/roze snavel.
Na het bezoek ben ik lekker op bed gaan liggen met een heerlijk foute film erop, een of andere transformer film. Ook mooi tijd gehad om de wereld draait door en Pauw en Witteman te zien, omstreeks 12.00 uur lekker gaan slapen.
Zaterdagochtend omstreeks 7.00 uur wakker, heerlijk ik kan vandaag weer naar huis, om 10.30 uur hebben Geke en Elke mij weer opgehaald.
Toen ik tuis kwam waren de honden helemaal hotel de botel, snel een klein stukje gewandeld met de hondjes, bij Tom rond, viel me wel een beetje tegen, was snel moe. Later even met Geke wezen winkelen. 's avonds hebben de kinderen hier allemaal gegeten.
Zondag ochtend ben ik naar Gerrit geweest, met hem gesproken over het weekend in Florence met z'n probleempjes, gelukkig denken Gerrit en ik er hetzelfde over, mooi weekend maar er zit een schaduwrandje aan.
Gerrit vroeg of we nog even naar de plas bij Meppen gaan kijken, samen zijn we er naar toe gereden. Veel vogels waren er niet maar wel vrij veel ganzen, zo zien we de Roodhalsgans, een heel bijzondere ontdekking want deze vogel zie je heel weinig in ons land. Verder nog Kolganzen en Rietganzen, heel mooi.
De Smienten zien er ook heel mooi uit, een mooie rode kop met een mooie gele rand op het voorhooft, schitterend.
Roodhalsgans
Kolgans, witte kol rond de snavel.
Kleine rietgans, roze poten en een zwart/roze snavel.
Abonneren op:
Posts (Atom)